Opzich een dag, net als andere dagen.
Ik word wakker van mijn wekker.
Ik hoor dat de honden mijn wekker ook hebben gehoord.
Ik stap uit bed, fris me op, trek kleding aan en ga naar beneden.
Na mijn ontbijt, laat ik de honden uit.
Vier honden.
Boy, Mees en Rain zijn mijn honden,
Dio is de interne hond. En loopt, alsof het de gewoonste zaak
van de wereld is, mee met mijn roede.
Vandaag is het de laatste dag dat ik deze vier honden uitlaat,
dat ik Dio zijn eigen voerbak vul, tussen de andere voerbakken in.
Vandaag gaat Dio definitief bij zijn baasje wonen.
Dio was de laatste dagen knuffeliger dan anders.
Hij week niet van mijn zijde.
Alsof hij het al wist.
Ik maak een tasje klaar met wat speelgoed,
een mooie voerbak en wat botten voor Dio,
samen met zijn paspoort.
Vanmiddag brengen Dio en ik nog wat quality time door.
Even niks, geen commando's, geen oefeningen,
gewoon naast elkaar liggen in het gras.
Dat voelt goed.
Net als elke woensdag, sta ik om 14 h bij zijn baasje op de stoep.
Dio loopt het huis in, niet anders dan anders.
Hij is het al gewent,
want de afgelopen weken is hij veelvuldig bij zijn baas geweest.
Om te zorgen dat ze goed aan elkaar en aan een ritme wennen.
Bij mijn vertrek komt Dio nog even knuffelen,'
iets wat hij normaal gesproken niet doet.
We weten beide, het is goed.
Thuis gekomen, ruim ik Dio zijn bench op.
Mijn honden weten dat er iets is veranderd.
Ze snuffelen het huis rond.
Lieve Dio,
Flappie, we gaan je hier toch stiekem wel een beetje missen.
Je bent nu al uitgegroeid tot een prachtige en bovenal lieve hond.
We hebben er vol vertrouwen in dat je een geweldige therapiehond voor
je baasje gaat worden.
En gelukkig blijven we je begeleiden, dus zie ik je elke week nog even ;)
Met een glimlach denk ik terug aan al je fratsen, je garnalen gedrag,
je trouwe ogen.
Het is tijd dat je op eigen benen leert staan!
Want kleine hondjes worden groot ;)
